Poprzedni wpis poświęciłyśmy klasowym kącikom dla dzieci, które wcześniej skończyły pracę i mogły wybrać, jak spędzić czas nie przeszkadzając tym, którzy potrzebują go więcej.
Propozycja ta skierowana była do klas I-III, można ją wykorzystać również w zerówkach, a wszystko dzięki temu, że rysunkowa podpowiedź jest czytelna również dla tych, którzy jeszcze nie potrafią czytać. Dzisiejszy pomysł skierowany jest już do dzieci czytających i piszących.
Przygotujmy klasie drewniane patyczki z zadaniami.
Podzieliłyśmy je na 5 kategorii:
Serce – aktywności związane z relacjami
Kartka – aktywności związane z zadaniami na kartach pracy
Miotła – aktywności związane z porządkiem
Ołówek – aktywności wymagające pisania
Książka – aktywność związana z książkami
W karcie C zostawiłyśmy puste miejsca dla was, żebyście mogli dopisać zadania, które wymyślicie wspólnie z uczniami.
Gdy dziecko skończy swoją pracę może wylosować jakiś patyczek i wykonać zadanie. Za jego wykonanie dostanie symbol z patyczka i naklei go na klasową kartę zadań zrealizowanych.
Karta powinna być jedna dla całej klasy i powieśmy ją w widocznym miejscu. Za jej uzupełnienie, cała klasa powinna zdobyć jakąś wspólną nagrodę. Specjalnie karta ta nie jest duża, żeby łatwiej było ją uzupełnić i żeby okres gratyfikacji nie był zbyt rozciągnięty w czasie. Ustalmy wspólnie z uczniami, co sprawi im radość. Nie muszą być to wielkie rzeczy, jak wyjście do kina czy wycieczka do parku trampolin, ale coś mniej specjalnego, a jednak ważnego dla dzieci. Wspólna zabawa w ulubioną grę lub przeniesienie lekcji w wymyślone przez nich miejsce w szkole lub na jej podwórko. Ciekawe co „wasze” dzieci wymyślą?
Gdy dzieliłyśmy się tym pomysłem z nauczycielkami pojawiły się wątpliwości nad możliwymi konfliktami w stylu: „Ja zebrałem 17 symboli, a on 3.” Zgadza się, ale gdyby nie te 3 symbole zebrane przez tę drugą osobę, nie skończylibyśmy tak szybko.
Zbieranie tych punktów/symboli uczy, że uczniowie tworzą grupę i wspólnie są za nią odpowiedzialni. Każdy ma na nią wpływ i nie każdy musi być jednakowy, pod linię i mimo to możemy tworzyć naszą klasę.
Można wykorzystać również same patyczki z aktywnościami, bez używania kart do zbierania znaczków. Wszystko zależy od tego, jakie potrzeby ma nasz zespół klasowy, jaką grupę tworzy i jakie stawiamy sobie cele. Czy potrzebne są dodatkowe wzmocnienia? Czy same pomysły na spędzenie czasu będą tak atrakcyjne, że uczniowie z nich chętnie skorzystają. Czy może przy okazji chcemy pokazać grupie, że może mieć wspólny cel, który realizuje i każdy pojedynczy wysiłek przyczynia się do sukcesu całej klasy.
To pomysł znany i dość często stosowany w klasach I-III. Niestety nie wiemy, kto jest autorem, a może raczej popularyzatorem kącików „Skończyłem! Co mogę teraz zrobić? ” Może ktoś z czytelników jest w stanie wskazać pomysłodawcę tej idei? My znamy tego typu inspiracje z grup OKzeszyt, czyli oceniania kształtującego. Jednak jeszcze wiele lat temu widziałyśmy takie kąciki na zdjęciach z amerykańskich szkół i wydaje nam się, że stamtąd przywędrował ten pomysł.
Stworzenie w klasie takiej przestrzeni z podpowiedzią, co może zrobić uczeń, który skończył swoją pracę, sprawia, że znikają niektóre klasowe problemy. Dajemy dzieciom możliwość wyboru, zgadzamy się na indywidualne tempo pracy, zaspokajamy potrzebę odpoczynku oraz ciekawość poznawczą, stawiamy wyzwania intelektualne. A równocześnie cały czas uczymy zasady doprowadzania zadań do końca i pokazujemy, że przyjemne następstwa mogą być natychmiastowe.
Oto „oprzyrządowanie” kącika „Skończyłem…” przygotowane przez nas dla pewnej klasy pierwszej. Może i wam przydadzą się takie rysunkowe podpowiedzi:
„Przypominam: jutro sprawdzian ze znajomości lektury”. I tak oto w klasie powiało grozą. Ten system „zachęcania” ( wcale nie jestem złośliwa) do czytelnictwa stosowany jest od…, no właśnie ciekawe od kiedy? Czy jest skuteczny? Co rozumiemy poprzez skuteczność w dobie kanałów na youtube, ściaga.pl i wszelkiego rodzaju streszczeń? Czy faktycznie w ten sposób sprawdzamy, że uczeń przeczytał? Czy przeczytał ze zrozumieniem? A co jeśli przeczytał lekturę, a i tak ze sprawdzianu dostał jedynkę? Ciekawe czy przeczyta następnym razem?
Może te pytania wzbudzą jakąś refleksje, ale raczej nie mamy złudzeń, że zagorzali zwolennicy wejściówek ze znajomości lektur zrezygnują ze swojej metody. Nie taki jest też cel tego artykułu. Chcemy podzielić się z wami naszym patentem na czytanie książek i realne zachęcanie innych do czytania, czytania ze zrozumieniem.
Ołówek i przyklejane karteczki towarzyszą nam zawsze podczas lektury, bo a nuż znajdzie się ciekawa myśl, którą warto podkreślić i zaznaczyć. Powiecie: Phi, ale to kreatywne! A my przyznamy, że to banalne i dość powszechne wśród ludzi, którzy lubią czytać. Jednak to tylko narzędzie do dalszych działań. Pokazujemy uczniom nasze czytane w ten sposób książki, a następnie to, co robimy ze znalezionymi słowami, które nas poruszyły. Oto przykłady takiej twórczej pracy z cytatem:
Te akurat są wykonane ręcznie techniką kolażu, ale można również pokusić się o zrobienie pocztówek w programie graficznym, wykorzystując do tego własne zdjęcia, albo pobierając je z serwisu, na którym nie jest wymagane przeniesienie praw autorskich, np. PIXABAY. Bardzo wdzięcznym i bezpłatnym programem graficznym, z którego będę mogli skorzystać uczniowie jest CANVA.
Jeśli podoba Wam się nasz pomysł na lekturę i będziecie chcieli wprowadzić go w życie w waszej klasie to jeszcze kilka rad:
Cytaty, których szukają wasi uczniowie powinny być ich osobistymi znaleziskami. Warto powiedzieć z góry, że nie przyjmujecie pocztówek z oklepaną, powszechnie znaną sentencją, bo ją przecież łatwo znaleźć w internecie i tyle byłoby z tego czytania, albo chociaż przeglądania książki. W związku z tym nie wszystkie lektury będą nadawały się do stworzenia takich prac, przykładem niech będzie „Mały Książę”, tu złota myśl, goni złotą myśl na milionach gotowych plakatów.
Stworzenie takiej pocztówki w wersji papierowej, bądź wirtualnej to nie koniec pracy ucznia. Niech pokaże efekt swoich twórczych działań całej klasie i opowie w kilku zdaniach dlaczego ten własnie cytat go poruszył.
Na koniec rzecz znów banalna, ale jednak warta napisania, z plakatów z sentencjami zróbmy wystawę w naszej klasie ( byłoby pięknie gdybyście przysłali nam takie zdjęcia „gazetek”na adres iza484@wp.pl , a my chętnie opublikujemy je na naszej stronie na Facebooku i oczywiście wspomnimy waszą szkołę).
Współodpowiedzialność, zamiast przerzucania odpowiedzialności, w szkolnych relacjach to wyzwanie o tyle karkołomne, co wydawać by się mogło, często niemożliwe. A co, jeśli chcemy być edukacyjnymi innowatorami, trochę szaleńcami i porwiemy się z tą przysłowiową motyką na słońce, aby w naszej klasie budować społeczność przyjazną efektywnemu uczeniu się? Założymy sobie jako cel pracę nad samoświadomością naszych uczniów i uczenie ich koncentracji oraz lepszego wykorzystywania zasobów poznawczych?
Będziemy potrzebowali wtedy, w tym całym procesie sprzymierzeńców w postaci rodziców. Współpraca z nimi może w naszej klasie nie należeć do łatwych. Dlatego pomysł ten, o charakterze włączającym, nie jest możliwy do wykorzystania w każdej grupie i w dowolnym momencie. Dopiero, gdy zbudujemy z rodzicami naszych uczniów relacje, zintegrujemy ich i będziemy pracować na partnerskich zasadach, to takie innowacyjne podejście zaczyna mieć sens.
Zachęcamy do przeprowadzenia aktywnego spotkania z rodzicami zamiast „klasycznej wywiadówki”, która tradycyjnie już polega na przekazaniu informacji, zebraniu pieniędzy, omówieniu problemów w klasie. Uważamy, że warto do takiego spotkania podejść całkiem inaczej, szczególnie dziś, gdy nowe technologie pozwalają nam na szybkie przekazywanie informacji, mamy tu na myśli dziennik elektroniczny, maile i wszelkiego rodzaju grupy w mediach społecznościowych zakładane przez rodziców. Tą drogą najczęściej komunikujemy się z rodzicami, dlatego spotkania w szkole powinny mieć zgoła innych charakter i cel. Niech to będzie czas prawdziwie poświęcony dziecku i jego sprawom. Wprowadzając inny niż tradycyjnie sposób prowadzenia takiego zebrania możemy początkowo spotkać się z zaskoczeniem, a może i niechęcią ze strony rodziców przyzwyczajonych do innego schematu, dlatego warto w ten sposób zacząć już we wrześniu, od pierwszego spotkania. Pamiętajmy, że to my jako wychowawcy jesteśmy gospodarzami i wprowadzamy pewne zasady i zwyczaje oraz wspólnie ustalamy warunki współpracy. Proponujemy na początek zacząć od ustawienia ławek w jeden duży stół ( albo ewentualnie podkowę, zależnie od przestrzeni jaką dysponujemy).
Uwierzcie na słowo, że ten zabieg wielokrotnie pomógł nam w pracy z grupą, w której były konflikty, nieporozumienia, panowała nieprzyjazna atmosfera. Działa to tak, że gdy ludzie mają szansę patrzeć na siebie nawzajem, widzieć reakcje emocjonalne, nawiązywać kontakt wzrokowy, są bardziej chętni do rozmowy i szukania rozwiązań, niż gdy patrzą sobie na plecy siedząc w ławkach ustawionych w rzędy i czując się ponownie jak uczniowie mający przecież różne wspomnienia ze szkolnych lat.
Gdy rodzice będą zachęcani do dialogu, to będą podejmowali też różne inicjatywy na rzecz klasy. Wspólny stół i rozmowa zamiast przekazywania sprawozdania przez wychowawcę to początek. Sednem tego pomysłu dotyczącego realnego włączania rodziców w naukę ich dzieci są tematy , które warto podjąć podczas takich spotkań przygotowując grunt pod nowoczesne podejście do uczenia się. Nie trzeba w tej kwestii bardzo się przygotowywać i realizować „wywiadówki” jak lekcji. Pomocny będzie krótki – 20 minutowy film, może on stać się wykładnią działań, które chcemy podjąć w klasie w bieżącym roku szkolnym. Zaproponujmy rodzicom wspólne obejrzenie wystąpienia Radosława Kotarskiego na TEDxKatowice, pt. Dlaczego tak mało pamiętasz ze szkoły?
Autor mówi o doświadczeniach, które mają zapewne obecni na spotkaniu rodzice, przywoła to ich osobiste wspomnienia ze szkolnych lat oraz przemyca wiedzę wynikającą z badań naukowych, o tym jak uczyć się skutecznie. Niech ten film będzie pretekstem do rozmowy, możemy wtedy opowiedzieć o stosowanych przez siebie metodach pracy i zachęcić do tego, aby również w domu pracować w aktywny sposób z dzieckiem. Warto podczas tej rozmowy odwołać się do tych 3 myśli pojawiających się podczas wykładu, można przygotować je jako hasła na dużych kartkach papieru i powiesić na tablicy. „Dlaczego dzieje się tak, że wiedza uchodzi z głowy, jak powietrze z balonika?”, „Szukajmy rozwiązań, nie problemów”, „Jak się nauczyć? – to zadanie ucznia i nikt tego za niego nie dokona”. Rozmowa taka zajmie nam kolejne 20 minut. Gdy przez ostatnie 10 minut przekażemy, a raczej przypomnimy bieżące informacje z dziennika elektronicznego, to czas spotkania zamknie się w 60 minutach. Podczas kolejnych zebrań możemy wykorzystywać następne krótkie filmiki w celu wprowadzenia tematu i budowania wspólnego doświadczenia i wymiany pomysłów.
To materiał poświęcony koncentracji uwagi i warunków w jakich powinna przebiegać skuteczna nauka.
Koniecznie po spotkaniu z rodzicami obejrzyjmy te materiały również wspólnie z uczniami, dyskutując i kierując rozmową tak, aby każdy wyciągnął z niej wnioski dla siebie.
Lekcje retoryki, kształtowanie umiejętności przemawiania, formułowania dłuższych ustnych wypowiedzi, w końcu wygłaszania zwięzłej, zgrabnej i chwytającej za serce mowy to wciąż w polskiej szkole nieobecne tematy. Dla dorosłych mamy kursy wystąpień publicznych, klub Toastmasters, konkursy krasomówcze. A gdyby tak zacząć od najmłodszych lat? Ale nie po polsku, tylko po amerykańsku. Spytacie jaka to różnica. W polskiej szkole przemawianie przed klasą kojarzy się z odpytywaniem przy tablicy, recytowaniem wiersza na ocenę, ewentualnie czytaniem na głos czytanki, albo własnego opowiadania.
Niedawno odbył się w Katowicach Szczyt Klimatyczny i choć mówią, że zorganizowanie takiego szczytu właśnie w Katowicach, to jak zjazd wegetarian w rzeźni, to w całym tym wydarzeniu miało miejsce niezwykłe przemówienie. Piętnastoletnia Szwedka dzięki swojemu zaangażowaniu, odwadze i właśnie płomiennym mowom znalazła się na pierwszych stronach gazet na całym świecie, a jej imię i nazwisko nadal budzi emocje, bo Greta Thunberg jest dziś ikoną ruchów klimatycznych.
To właśnie wystąpienie Grety podczas Szczytu Klimatycznego w Katowicach stało się dla nas inspiracją do zrealizowania lekcji retoryki.
1. Na początku obejrzyjmy razem z uczniami to 3 minutowe przemówienie i zapytajmy jaki będzie temat tej lekcji. Pojawią się zapewne odpowiedzi takie jak: ekologia, zagrożona planeta, zanieczyszczenie środowiska itd. Ciekawe, czy któryś z uczniów wpadnie na trop związany z umiejętnością przemawiania, wystąpieniami publicznymi, bo nam o to dziś właśnie chodzi.
2. Kolejną podpowiedzią, która pomoże już skonstruować temat lekcji i określić jej cel będzie ta grafika:
Rozdajmy po jednej takiej karcie na parę uczniów. Ich zadaniem będzie powtórne obejrzenie wystąpienia i zapisanie przykładów zaistnienia tych trzech reguł retoryki. Uczniowie notują, czego słuchacz może się nauczyć, dowiedzieć, co go może wzruszyć, czyli poruszyć jego emocje i jaki aspekt tej mowy jest zachwycający, wzbudzający podziw.
3. Wspólnie dzielimy się tymi przemyśleniami. Zapisujemy na tablicy przykłady z podziałem na 3 reguły.
4. Dalsza część lekcji będzie przebiegała w 3 osobowych grupach. Przygotujmy wcześniej 3 rodzaje kartoników z hasłami DOCERE, MOVERE, DELECTARE. Najprościej będzie wydrukować 8 -9 (zależnie od liczby uczniów w klasie) kart z regułami retoryki i z nich wyciąć te 3 ramki. Po wylosowaniu ramek uczniowie dobierają się w zespoły tak, aby w każdym była osoba „docere”, „movere” i „delectare”
5. Grupy otrzymują kartę z etapami tworzenia wypowiedzi.
W tym momencie po raz trzeci pojawia się filmik z mową Grety Thunberg. Uczniowie mogą obejrzeć go w telefonach, lub na tabletach ( zależnie od naszych szkolnych możliwości). Tym razem ich zadaniem będzie wypisanie przykładów zastosowania przez Gretę figur retorycznych.
7. Następnie wraz z całym zebranym do tej pory materiałem uczniowie w 3 – osobowych zespołach zabierają się do pracy nad 3 – minutową mową na dowolnie wybrany przez siebie temat. W trakcie pracy pamiętają o wylosowanych wcześniej rolach, gdyż w zespole jest osoba, która dba o to, żeby mowa uczyła (docere) , osoba od emocji i wzruszeń (movere) i osoba od zachwycającej formy (delectare)
8. Zakończenie to wygłoszenie przez jedną osobę z zespołu mowy. ( W trakcie może oczywiście korzystać z kartki, gdyż czasu na pamięciowe opanowanie tekstu w trakcie lekcji jest za mało)
Komentarz:
Zaproponowany tu materiał można zrealizować w ciągu 2-3 lekcji zależnie od wieku uczniów, ich tempa pracy i dotychczasowych umiejętności. Łacińskie nazwy pojawiają się w materiałach jako ciekawostka, nie wymagamy zapamiętania ich, ale przez powtarzanie, losowanie, analizowanie, wchodzenie w rolę być może same „wejdą do głowy” .
Rozpoczynamy zapisy do grup nauczycielskiej aktywności w ramach naszych sieci.
Grupy adresowane są do nauczycieli z gdańskich szkół i placówek samorządowych. Udział w spotkaniach jest bezpłatny. Na koniec roku szkolnego uczestnik otrzymuje zaświadczenie. To zestawienie naszych propozycji:
Zapraszamy do zapisów. Pod każdym plakatem znajduje się link do formularza zapisów. Należy go wypełnić i wysłać. Po utworzeniu się grupy otrzymacie Państwo maila od lidera z zaproszeniem na pierwsze spotkanie. W tym roku szkolnym nasze grupy spotykają się raz w miesiącu w poniedziałki bądź w soboty, począwszy od października. Liczba miejsc jest ograniczona dlatego prosimy o wybór tylko jednej z grup.
Spotkania grupy prowadzi Marta Jankowska. Zapisy zakończone – lista pękła w szwach.
Podczas warsztatów odkryjemy jak stworzyć szkołę jutra już
dziś. Recepta na udane spotkanie to szczypta teorii i solidna porcja ćwiczeń,
zadań, pomysłów do zabrania ze sobą do szkoły.
Tematyka spotkań : myślenie krytyczne, trening uważności, inteligencja emocjonalna, współpraca i zarządzanie zespołem, umiejętne uczenie się, kreatywność, sztuka błądzenia, komunikacja i asertywność.
miejsce : IX LO w Gdańsku, ul Wilka-Krzyżanowskiego 8
Spotkania grupy prowadzi Marta Jankowska, która tak opisuje całoroczny program: „Podczas warsztatów wypracujemy mnóstwo sposobów na to, by uczyć polskiego mądrze, twórczo, inaczej. Stworzymy nietuzinkowe pomoce dydaktyczne. Zgodnie z założeniami neurodydaktyki opracujemy pomysły na: lektury, sprawdzanie wiedzy, ortografię, gramatykę, pracę w grupach i wiele innych. W programie między innymi: prezentacje książek, które warto wziąć na warsztat, design thinking, polonistyczny escpe room, odwrócona klasa, myślenie wizualne, gamifikacja, a na deser – matematyka w służbie poezji!”
Spotkania w poniedziałki w IX LO w Gdańsku, ul Wilka-Krzyżanowskiego 8
„W tym roku nowa odsłona Krainy Zmysłów. Będziemy tworzyli pacynki sensoryczne do wybranej legendy lub wg własnych potrzeb. Materiały przynosimy we własnym zakresie – proponuję zaopatrzyć się w filc. W pracowni posiadam maszyny do szycia, także możemy szyć nie tylko ręcznie.
Jestem nauczycielem techniki i informatyki. Pracuję w ZSO nr 8 w Gdańsku. Preferuję naukę przez zabawę. Wierzę, że dziecko poznając otoczenie wszystkimi zmysłami, szybciej odkrywa świat. Jestem Kobietą z pasją, pełną energii i działania. Tworzę prace na szydełku, drutach, szyję ręcznie i na maszynie. Swoje umiejętności przekazuję innym prowadząc warsztaty. Uczestnicy spotkań nabierają wiary w siebie i dokonują tego, co wydawało im się niemożliwe. Zapraszam do wspólnego „coś robienia”.
Spotkania w poniedziałki w ZSO nr 8 ul. Meissnera 9
Spotkania prowadzi Vitia Hoffmann. Zapisy zakończone- lista pękła w szwach.
„Dlaczego warto uczyć się myślenia wizualnego – sketchnotingu?Rysunek i notatka, myślenie wizualne – w języku angielskim sketchnoting, jest bardzo znaną, nowoczesną metodązapisu treści za pomocą połączenia obrazu i słowa. Jest rozszerzeniem sposobu zapisu za pomocąmapy myśli, ale uzyskuje zupełnie inny, nowy, głębszy wymiar. Za pomocą prostych ikon, którychtworzenie jest bardzo łatwe, zapisujemy notatki z warsztatów, konferencji, spotkań w pracy, lekcji,…Z takich notatek lepiej się uczymy. Możemy też tworzyć nietuzinkowe spersonalizowane kartkiurodzinowe, obrazy motywacyjne. To wszystko po to, by łatwiej zapamiętać, zrozumieć ikoncentrować się na różnego rodzaju wydarzeniach, gdzie potrzebne jest skupienie.Myślenie wizualne jest wspaniałym pomocnikiem przy tworzeniu plakatów, ogłoszeń, prowadzeniawarsztatów i zebrań, podczas nauki, pomocy dzieciom w nauce, ale też rozwinięciu własnychukrytych talentów. Odnalezieniu pasji i radości z tworzenia czegoś, co upiększy nasze miejsce pracy,dom, itp.Ten sposób notowania pomaga zjednoczyć nasz umysł i ciało, więcej sobie wyobrażamy, lepiejrozumiemy, kiedy jednocześnie słuchamy i rysujemy. Ćwicząc poszukiwania skojarzeń z jednymobrazem, uczymy się notować, dodawać „rysowane komentarze” do naszego zapisu linearnego.„
Spotkania odbędą się w dwóch 5 godzinnych blokach w I semestrze i w dwóch 5 godzinnych blokach w II semestrze .
Tegoroczny program obejmuje następujące zagadnienia:
zmiany i nowelizacje przepisów prawa oświatowego,dokumenty wewnątrzszkolne (regulaminy, procedury, instrukcje), zarządzenia, obowiązki dyrektora wynikające z KP (np. Regulamin Pracy), kompetencje organów szkoły, itp.
Miejsce: Szkoła Podstawowa nr 45, ul. Matki Polski 3a Gdańsk – Wrzeszcz
Jest takie powiedzenie w języku polskim: „O gustach się nie dyskutuje” . Otóż jest ono o tyle fałszywe, co i szkodliwe. Ta łacińska sentencja de gustibus non est disputandum, kończy zazwyczaj wymianę zdań na temat osobistych preferencji i upodobań. Oczywiście bywają one bardzo różne i często mamy do naszych wyborów bardzo emocjonalny stosunek. Jednak w dziedzinie edukacji warto być ponad tym i cały czas rozwijać swoje gusta otwierając umysł i zmysły na różne rodzaje sztuki. Gdy mamy wpływ na kształcenie innych, zadbajmy o swoje własne kompetencje. To taki krótki apel na początek. Dlaczego o tym piszę? Bo dziś będzie mowa o muzyce. Zanim podzielę się z Wami moim odkryciem i „całym tym jazzem” to przywołam pewną sytuację, która została w mojej pamięci. Wyobraźcie sobie typowe polskie osiedle wysokich bloków z lat 70 -tych, a wśród nich parterowy budynek z oknami obklejonymi kolorowymi wycinankami i równie kolorowym placem zabaw dookoła. Cóż to może być za miejsce? Nie trudno zgadnąć, każdy wie, każdy zna – to publiczne przedszkole. To pójdźmy krok dalej i wykorzystajmy jeszcze naszą wyobraźnię w obrębie kolejnych zmysłów. Jest bardzo ciepłe czerwcowe popołudnie, dzień wymarzony do spędzania go na świeżym powietrzu i tak też się dzieje w owym przedszkolu. Dzieci na placu zabaw, okna szeroko otwarte, a w jednym z nich odtwarzacz płyt CD, a jak odtwarzacz to i muzyka roznosząca się echem po całym osiedlu. Co to za muzyka? Zgadniecie? To „Smerfne Hity”. Kto nie zna tego zjawiska z lat 90′ niech sobie sprawdzi w internetowej wyszukiwarce. Przywołana przeze mnie scenka nie jest jednak wspomnieniem z tak dalekiej przeszłości. Choć domyślam się, że skoro nauczycielki wybrały tę, a nie inną muzykę dla swoich przedszkolaków i przez parę godzin „karmiły” nią zarówno dzieci jak i przechodniów, same musiały mieć jakiś osobisty sentyment do tych piosenek. Tu nasuwają się pytania, które zadawałam sobie mijając 3 razy tego dnia to przedszkole: Po co? Co zyskały dzieci z tak spędzonego na dworze czasu? Czy nie mogły po prostu słuchać głosów przyrody i siebie nawzajem uczestnicząc w dowolnych zabawach? Po co fundować dzieciom dodatkowe, tak silne bodźce w momencie gdy i tak mają ich nadmiar? W końcu, czy naprawdę nie ma innej muzyki dla dzieci? ( a tak na marginesie teksty owych „Smerfnych Hitów” wcale nie są dla dzieci)
Ciągle wierzę, że jednak można inaczej. Tylko trzeba znać miejsca, w których znajdziemy wartościową muzykę, bez zbędnej oprawy, elektronicznych modyfikacji, nadmiaru dźwięków. Bo dobra muzyka sama się obroni, nie trzeba jej pakować w przekolorowane teledyski, z pulsującym światłem i jaskrawymi barwami, gdzie dynamika zmieniających się obrazów wprowadza dodatkowy niepokój. Piszę to wszystko mając na uwadze dziecięcą wrażliwość i naturalną przecież w tym wieku niedojrzałość układu nerwowego. Skoro właśnie układ nerwowy w wieku przedszkolnym tak intensywnie się rozwija, a tempo życia i liczba otaczających nas bodźców wciąż wzrasta, zadbajmy o takie środowisko edukacyjne, które uwzględnia prawdziwe, głębokie potrzeby małego dziecka. To właśnie umiar i zasada „jedna rzecz w jednym czasie” najskuteczniej działa na zmysły i na koncentrację.
Zresztą zobaczcie sami, jak można „zrobić muzykę” w prosty, ale dogłębnie przemyślany sposób.
Jazzowanki to, jak pisze sama autorka: „polskie piosenki dla dzieci z pokazywaniem. Wspieramy motorykę małą i dużą. Jazzowanki to program edukacyjny, wspierający komunikację i zachęcający do aktywności fizycznej. Zaprezentowana muzyka jest delikatna, nieagresywna i organiczna. Jazzowanki powstały z potrzeby serca, z miłości do polskich piosenek oraz szacunku do Dziecka – do jego wrażliwości, chłonności, potrzeby ruchu i zainteresowania językiem.”
Znajdziecie tu takie hity, nie bójmy się tego słowa, jak „Kolorowe kredki”
i „Mało nas do pieczenia chleba”
Będzie muzycznie i matematycznie:
i fantastyczna piosenka o głosce „o” z pokazywaniem (ruch, muzyka, kształt głoski i słowa na o – porusza wszystkie kanały, które pomagają w zapamiętywaniu)
Są też piosenki polsko – angielskie
a na koniec polecamy jeszcze taneczne Boogie Woogie
Życzymy zatem udanych zajęć inspirowanych Jazzowankami i wszystkiego dobrego z okazji Dnia Przedszkolaka.
